Stroke 6: คำท้าทาย เดือนที่ 14

ลงว่ายน้ำคนเดียวได้แล้ว…

วันนี้ได้ฤกษ์ส่งคำท้าใหม่ให้ตัวเอง หลังจากที่มั่นใจในการฝึกการสมดุลทรงตัว บนบอลยางพิราทีสมาหลายเดือน โดยไม่ต้องใช้ราวจับ ก็กล้าก้าวลงสระว่ายน้ำเองสักที

ว่ายคนเดียวจริงๆ คือไม่มีใครมาว่ายน้ำบ่ายสามเหมือนเรา 5555

จุดกำเนิดโต๊ะ บัญชี กอไก่ ที่รังสิต

โต๊ะสีมิ๊นต์ในความทรงจำสีจางของพวกเรา

โดยส่วนตัวของฉันแล้ว จบมาจากโรงเรียนมัธยมที่เดินเรียน เปลี่ยนห้องทุกชั่วโมงมาตลอด 6 ปี จึงไม่ค่อยมีความผูกพันกับโต๊ะ หรือหลักแหล่งแห่งที่ พักเที่ยงที่ห้องไหน เลิกเรียนที่ห้องไหน ตรงนั้นก็เป็นที่ของเรา มีโต๊ะม้าหินไหนว่าง เราก็ลงนั่งได้ ไม่ได้รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ หรือแขกแต่อย่างใด

*

จะมารู้ซึ้งกับคำว่า “โต๊ะ” ที่ผูกพันขนาดที่เอ่ยทุกครั้งก็เหมือน “กลับบ้าน” ทุกที ก็เมื่อเข้ามาอยู่มหาวิทยาลัยนี่แหล่ะ

36ปี ธรรมศาสตร์ รังสิต

CR: ภาพส่งต่อกันมาในไลน์ ไม่ทราบที่มา จึงขออนุญาติเจ้าของมา ณ ที่นี้นะคะ

• เมื่อนึกย้อนไป ที่ กลางเดือน พฤษภาคม พ.ศ.2529 ที่เราเริ่มชีวิตนักศึกษาใหม่ ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ที่ศูนย์รังสิตเป็นปีแรก และที่สำคัญ คือ พวกเราเป็น รุ่นแรก เสียด้วยสิ

• ภาพความทรงจำของวันวัยอายุสิบกว่า กับการ ตีงู ดูพระอาทิตย์ตกกลางทุ่งนา นั่งรถสองแถวหัวแดง รีบวิ่งขึ้นรถเมล์สาย 39 เที่ยวสุดท้าย กลับบ้านด้วยรถไฟ ชีวิตเด็กหอนอก หอใน โรงอาหาร ร้านป้าดารา จุดทักทายเพื่อนต่างคณะ ที่สยามเสต๊ก และเฉลิมฉลองอย่างหรูหรากับเตี๋ยวเรือรังสิต

• … เหล่านี้ ล้วนเป็นความทรงจำสีซีดๆ จางๆ แต่แจ่มชัดในอารมณ์ของคนเคยหนุ่มสาว แต่เก๋าหัวเทา (หรือล้าน)แล้วในตอนนี้

• ฉันจึงอยากร่วมเฉลิมฉลองการครบรอบ 36ปี ที่ศูนย์รังสิตเปิดให้การเรียนการสอน ด้วยการปะติดปะต่อเรื่v’ราวในความทรงจำระหว่างปี2529-2532 ในบางแง่มุมไว้ที่ตรงนี้
• หากใครจะร่วมด้วยช่วยกัน ต่อเติมความทรงจำเป็นภาพใหญ่ขึ้นกว่านี้ ไม่ว่าจะเป็นทางการเขียน (social media/ website/ blog) การพูด(podcast) หรือการถ่ายทำ(youtube) คงจะเป็นการดี ที่เรา หากันจนเจอ ด้วย hashtag #มธรังสิต36ปี
• แต่ทั้งนี้ ทั้งนั้น จะพยายามรวบรวมลิงค์เท่าที่ได้ มาไว้ที่ตรงนี้ด้วย เพื่อให้ความทรงจำของคนหลายคน ก่อร่างเป็นรุ่นเดียวกัน
• ใช่ค่ะ เราอาจเคยเดินสวนกันที่ บร.1 , นั่งรถไฟไปเชียงรากน้อยในโบกี้เดียวกัน, ต่อคิวร้านป้าดาราต่อกัน หรือ เคยอาบน้ำในหอพักห้องเดียวกันมา …. จะเอาความทรงจำมาต่อกันอีกครั้ง มันคงสวยงามนะคะ เราเคยเรียนที่เดียวกันเมื่อ 36 ปีที่แล้วนิคะ

CR: ภาพที่ส่งต่อกันมาในไลน์ ไม่ทราบที่มา จึงขออนุญาติเจ้าของภาพมา ณ ที่นี้

• ชีวิตเด็กหอในของเพื่อนแมว

• ธรรมศาสตร์รังสิตรุ่นแรก (2529) ในความทรงจำโดย อัฐ (พงศธร กิจเวช)
• การเดินทางโดยรถไฟ
• ภาพการขี่จักรยานในสมัยนั้น ของคุณ Yaowapa Kongnin Pannopas

Stroke 5…Big Step หลักมิลลิเมตร

หนึ่งปีกับการเป็นผู้ป่วย stroke

เดือนเมษายนแล้วสินะ

นี่เป็นเดือนครบรอบปีของอุบัติเหตุชีวิตที่เป็นโรคหลอดเลือดสมอง

ที่ทำให้เรายอมเรียกตัวเองว่าเป็น “บุคคลทุพพลภาพ” อยู่ชั่วระยะหนึ่ง

แต่ตอนนี้ฉันจะไม่ใช่คำนี้เป็นข้ออ้างใดใดแล้ว

เพราะเชื่อว่าจะทำทุกอย่างได้อย่างที่ต้องการ… แม้ไม่ได้ดังใจ 100%ก็ตาม

Stroke 4… ผู้ต้องสงสัย ที่ไม่ต้องหา

น้องชายมารับฉันเพื่อจะออกจาก รพ. แห่งที่หนึ่ง ระหว่างกำลังรอยาและชำระเงินนั้น ฉันเองยังคงดูอ่อนเพลียอยู่ แม้จะได้น้ำเกลือมาจนบวมแล้ว ฉันได้เอ่ยปากกับน้องชายด้วยความกังวลเบาๆ

“ อาธ . ..เจ้รู้สึกเหมือนพูดไม่ชัดอ่ะ”

“ไม่นิจ๊ะ อาธก็ว่าฟังชัดดีอยู่ แค่เจ้พูดเบาๆ เหมือนเวลาไม่สบายเท่านั้น”

“แต่เจ้รู้สึกเหมือนลิ้นแข็ง ลิ้นคับปากนะ พูดสอ เสือ ก็ไม่ชัด”

Stroke 3… เราคือ Game Changer!!!!!!

15/4/2021        เมื่อคืนฉันนอนหลับไม่สนิท เพราะมีความไม่สบายตัวไปหมด พลิกไปพลิกมา ก็ยังไม่สะดวกเลย อีกอย่างฉันพบว่าอาการด๋อยแรกของวันนี้ คือ ฉันนอนน้ำลายไหล ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

พอรุ่งสางฉันลุกขึ้นมาด้วยอาการปวดท้อง เริ่มมีอาการท้องเสีย ฉันเดินเข้าออกห้องน้ำหลายครั้ง แม้จะไม่ได้รู้สึกท้องร่วงมากนัก แต่ฉันก็ปวดบีบๆ ในท้อง การเคลื่อนไหวเริ่มไม่คล่องตัว เวลาเดิน เหมือนเราเหยียบพื้นไม่เต็มเท้า ค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าต้องไป โรงพยาบาล เพราะรู้สึกอ่อนเพลียมากขึ้นเรื่อยๆ

Stroke 2… สวัสดี STROKE!!!!! ไม่ยินดี ที่ได้รู้จัก

“ตกลงนี่….หญิงเป็นอะไรเหรอ?”  ฉันส่งเสียงออกไปอย่างแผ่วเบาและเหนื่อยอ่อน

😱

ทันทีที่ได้รับการยืนยันจากพี่ชาย ผู้เป็นแพทย์อายุรกรรมทางสมองว่าเป็น “STROKE”  ฉันเหมือนว่าตัวแข็งและหนักจนจมไปในเตียงเหล็กที่หน้าห้อง MRI ที่สแกนสมองนั้นเอง

มิไยที่พี่ชายจะปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเรารักษากัน แล้วทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้น เหมือนป๊ากับม้าไง” แม้ฉันจะได้ยินชัดเจน และเข้าใจดี แต่ก็เหมือนว่าเสียงนั้นจะอยู่ไกลมาก จนเหมือนเป็นเสียงที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงตรงหน้า แต่แว่วมาจากโลกอื่น บอกไม่ถูกว่ามีเรื่องอะไรเข้าหัวมาบ้าง แต่คงไม่ใช่เรื่องที่ดีเป็นแน่

😵

เพราะฉันรู้สึกตัวอีกที อาการแพนิคก็แวะมาเยี่ยมอีกครั้ง ฉันได้ยินเสียงพยาบาลบอกให้หายใจช้า ช้าค่ะ ถ้าหายใจถี่กว่านี้จะเกิดอาการปากชา มือชา และมือจีบได้ …เหมือนเดิมที่ได้ยิน เข้าใจ แต่ฉันแทบจะคุมตัวเองไม่ได้ มาจับสติได้เมื่อเสียงพี่ชายสำทับเสียงหนักแน่น เพื่อกำกับการหายใจฉันว่า ช้าลงอีก ช้า ช้า เข้าาา อออก ช้าอีก เข้าาา ออออก หายใจลึกกกก เข้าาา อออออก สักครู่คุณพยาบาลก็นำถุงพลาสติกมาครอบปากจมูกไว้ เพื่อเพิ่มปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์ในการหายใจ จนอาการปลายมือและริมฝีปากจาก Hyperventilation Syndrome ที่เราหายใจถี่ จนค่าสารเคมีในเลือดผิดปกติไป นั้นคลายลงบ้าง

Stroke1… ออกแขกแรก STROKE

ฉันไม่ได้เขียนหนังสือ หรือบทความขนาดยาวมานานมากแล้ว นี่คงถือเป็นโอกาสดีสินะ ที่ได้จิ้มนิ้วลงบนคีย์บอร์ด ได้ฟังเสียงเคาะแป้นคอมพ์ ป๊อกๆๆ อีกครั้ง

…. ใช่…ฉันเรียกมันว่า “โอกาสดี”

               ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ฉันก็จะเรียกมันว่า โอกาส “ดี” ที่จะได้เรียนรู้ในโรค หรือโลกอื่นที่ฉันไม่เคยรู้จัก และฉันจะถือเป็นโอกาสอันดีที่จะบอกเล่า และให้คนอื่นได้เรียนรู้ไปกับฉัน โดยไม่ต้องก้าวเข้ามาในโลกใบนี้ หรือ หากบทความนี้จะสามารถช่วยใคร ให้ก้าวผ่าน ก้าวพ้น จาก Stroke หรือได้รับกำลังใจ ความเข้าใจ ความเป็นเพื่อน ความขอบคุณ หรือพลังบวกที่ฉันส่งให้แม้แต่เพียงสักนิด ก็จะเป็นเรื่องน่ายินดียิ่ง

~ HERO คือ คนที่มีความสุขกับด้านมืดของงาน ~

วันนี้เพิ่งได้มีโอกาสชิลล์นั่งดูตอนจบของ HERO 2014

ซึ่งถือเป็นซีรีส์ภาค 2 ที่ห่างจากภาคแรกถึง 13 ปี

…

การเดินทางข้ามกาลเวลา ที่คุณชายทั้ง 5 ไม่มีตั๋ว

ไร้วี่แววการอัพบล๊อกเสมือนว่าเลิกจิบกาแฟไปแล้ว
เปล่า…
กาแฟยังจิบอยู่ทุกวัน
แต่แรงบันดาลใจ และ แรงคันมือนั้นต่างหาก

…ที่ไม่มี

*