“ตกลงนี่….หญิงเป็นอะไรเหรอ?” ฉันส่งเสียงออกไปอย่างแผ่วเบาและเหนื่อยอ่อน
😱
ทันทีที่ได้รับการยืนยันจากพี่ชาย ผู้เป็นแพทย์อายุรกรรมทางสมองว่าเป็น “STROKE” ฉันเหมือนว่าตัวแข็งและหนักจนจมไปในเตียงเหล็กที่หน้าห้อง MRI ที่สแกนสมองนั้นเอง
มิไยที่พี่ชายจะปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเรารักษากัน แล้วทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้น เหมือนป๊ากับม้าไง” แม้ฉันจะได้ยินชัดเจน และเข้าใจดี แต่ก็เหมือนว่าเสียงนั้นจะอยู่ไกลมาก จนเหมือนเป็นเสียงที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงตรงหน้า แต่แว่วมาจากโลกอื่น บอกไม่ถูกว่ามีเรื่องอะไรเข้าหัวมาบ้าง แต่คงไม่ใช่เรื่องที่ดีเป็นแน่
😵
เพราะฉันรู้สึกตัวอีกที อาการแพนิคก็แวะมาเยี่ยมอีกครั้ง ฉันได้ยินเสียงพยาบาลบอกให้หายใจช้า ช้าค่ะ ถ้าหายใจถี่กว่านี้จะเกิดอาการปากชา มือชา และมือจีบได้ …เหมือนเดิมที่ได้ยิน เข้าใจ แต่ฉันแทบจะคุมตัวเองไม่ได้ มาจับสติได้เมื่อเสียงพี่ชายสำทับเสียงหนักแน่น เพื่อกำกับการหายใจฉันว่า ช้าลงอีก ช้า ช้า เข้าาา อออก ช้าอีก เข้าาา ออออก หายใจลึกกกก เข้าาา อออออก สักครู่คุณพยาบาลก็นำถุงพลาสติกมาครอบปากจมูกไว้ เพื่อเพิ่มปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์ในการหายใจ จนอาการปลายมือและริมฝีปากจาก Hyperventilation Syndrome ที่เราหายใจถี่ จนค่าสารเคมีในเลือดผิดปกติไป นั้นคลายลงบ้าง
(เพิ่มเติม…) Read Full Post »