โดยส่วนตัวของฉันแล้ว จบมาจากโรงเรียนมัธยมที่เดินเรียน เปลี่ยนห้องทุกชั่วโมงมาตลอด 6 ปี จึงไม่ค่อยมีความผูกพันกับโต๊ะ หรือหลักแหล่งแห่งที่ พักเที่ยงที่ห้องไหน เลิกเรียนที่ห้องไหน ตรงนั้นก็เป็นที่ของเรา มีโต๊ะม้าหินไหนว่าง เราก็ลงนั่งได้ ไม่ได้รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ หรือแขกแต่อย่างใด
*
จะมารู้ซึ้งกับคำว่า “โต๊ะ” ที่ผูกพันขนาดที่เอ่ยทุกครั้งก็เหมือน “กลับบ้าน” ทุกที ก็เมื่อเข้ามาอยู่มหาวิทยาลัยนี่แหล่ะ
(เพิ่มเติม…)
Super Jumbo Cappuccino 