เมื่อวันที่ 5 มีนาที่ผ่านมาได้สบโอกาสไปฟังสัมนาดีดี ที่ TCDC
กับคำถามชวนยั่วหาคำตอบ
WHOSE EXHIBITIONS ARE THEY ANYWAY?
และ project อภิมหาอลังการยั่วน้ำลาย
The Grand Egyptian Museum, Giza
พิพิทธภัณฑ์ที่ใหญ่ที่สุดในโลกที่กำลังจะเปิด ปี 2010
ชนเผ่าบ้า musuem ถึงสบโอกาสมา “ป่ะกันแห๋ม” สักหน่อย
*
แต่พอถึงงานจริงๆ
เราแอบตะกะใจเล็กน้อย…นึกว่ามาผิดงาน!!!!
นี่มันงาน “ซิ่นทอ หม่อนไหม สายใย OTOP” หรือประชุมกระทรวงอะไร???
*
แม้อายุเฉลี่ยผู้เข้าชมงาน จะไม่ได้แตกต่างกันมาก
เมื่อเทียบกับงานอื่นๆ ที่ TCDC เคยจัด
แต่บรรยากาศโดยรอบมันแปลกๆ ไป
*
แต่พอนั่งๆ ฟังไปสักพัก ก็ถึงบ้างอ้อว่า
TCDC “คง” จัดงานนี้เพื่อให้ “เพื่อนร่วมงานคนใหม่”
ได้เปิดวิสัยทัศน์ หรือ เข้าใจว่า TCDC กำลังจะทำอะไร และคิดอะไรอยู่…มั้ง
ส่วนพวกเราที่ผ่านมาเชยชมสัมมนา เลยได้เนื้อนาบุญ
ฟังฟรี….ไปด้วย
*
ไม่เป็นไรค่ะ ยินดีค่ะ เอาใจช่วยนะคะ
ถ้าคุณน้าๆ ผ้าซิ่นทั้งหลาย คือ กลไกที่ผลักดันงานพิพิทธภัณฑ์ไทย
ให้ไปสู่การผลิต องค์ความรู้จากนิทรรศการจริงๆ
ไม่ใช่เพียง… หาเรื่องเขียนติดบอร์ด …ไปชาติ ชาติ
(ไปวันวันไม่พอหรอก พิพิทธภัณฑ์เมืองไทย เขาหมุนเวียนครั้งละชาติ)
*
การสัมมนาขนาดยาว ตั้งแต่ 10.30-17.00 น.
อาจทำให้หลายคนง่วงหาว หลับฝันแปดเรื่อง
… หรือนั่งนับเสียงถอนหายใจของล่ามจากเครื่องแปลแก้เซ็ง
แต่สำหรับเราเอง
ขอบอกว่า โค ตะ ระ คุ้มเลย
กับการได้ “สมการทอง” กลับบ้านมา 1 อัน
*
EXHIBITION
=
SPACE
+
STORY
+
FEELING
แล้วเมื่อสมการนี้ลงตัว คุณต้องได้คำตอบเป็น
EXPERIENCE
เสมอ
*
ขอขอบคุณ Stephen Greenberg from Metaphor
กับการเป็น Flashing Light ให้สมองเราในครั้งนี้
สมการที่ว่านี้เอง ที่ทำให้เรานึกออกว่า
ทำไมบางนิทรรศการเราถึงชอบใจ รู้สึกดี และ จดจำได้ไม่เลือน
แล้วทำไมบางนิทรรศการ (ดีๆ) เราถึงเบื่อหน่าย ไม่อ่าน ไม่สนใจ
*
คุณสตีเฟนยกตัวอย่างให้เห็นภาพมาก ด้วยการเสียดสีตามสไตล์คนอังกฤษว่า
ถ้าคุณคิดว่าการทำพิพิทธภัณฑ์ดีๆ คือการลงทุนมหาศาลกับงานสถาปัตอย่างเดียว
คุณก็จะได้ตึกประหลาดแบบ ZAHA HADID ทำ
…สะใจเจ๊ ZAHA และถลุงเงินในกระเป๋าคุณหมดแน่ๆ…
แต่แล้วถามว่า คนดูนิทรรศการจะได้อะไรจาก SPACE ประหลาดนั้น
ถ้าคุณไม่สนใจการเล่า STORY และสร้าง FEELING
????????????
กำลังฟังแนวคิดเด็ดๆ เพลิน
ก็มีอันกระตุกเป็นระยะ ระยะ
จากแสงแฟลตแปล๊บปลาบทั่วพื้นปฐพี
*
อายค่ะ… อายแทนคนไทย
วิทยากรหน้าเริ่มตึง พูดเริ่มน้อย แต่ไม่มีเสียงพร่ำบ่นเล็ดลอด
แต่เชื่อเถอะว่าลับหลังคงบ่นอุบ.. กับมารยาทสากล
ที่ผู้ฟังถ่ายภาพด้วยแสงแฟลชยิงเข้าหน้าเขา…ตลอดเวลา
ที่สำคัญ เป็นการถ่ายภาพ “ความคิด” ที่เขานำมาให้เป็นวิทยาทาน!!!
นอกจากไม่คำนึงถึงการรบกวนผู้พูด (และผู้ฟังอื่น) แล้ว
ยังไม่ “เคารพความคิด” ว่าเป็นสิ่งมีค่า
ว่า… ไม่ควร copy กันง่ายๆ แบบนี้
บางภาพหาได้โดยง่ายบนอินเตอร์เน็ต… ทำไมไม่หา(ห่ะ?)
บางภาพเป็น “ภาพร่าง” ความคิด … ที่เขาไม่ได้อยากเปิดเผยในสาธารณะ
อายเขาไหม ? ถ่ายของเขาเอาดื้อๆ เลย
*
หลายคนเริ่มหันไปมองหน้าผู้ถ่ายภาพเป็นการปราม
น้าแกก็ไม่รู้สึกรู้สา
ยังยิงภาพไม่นับ โดยเราเชื่อล้านเปอร์เซนต์ว่า…เธอไม่ฟัง!!!
*
จะดีใจมากไหมค่ะ ที่ได้ภาพเบลอๆ กลับบ้านไป
(น้าแกคงไม่รู้ว่าถ่ายภาพด้วยแฟลช จากภาพ projector มันจะไม่ชัด)
… โดยที่ไม่ทันได้เก็บ “ความคิด” (ที่ copy ไม่ได้) กลับมาใช้ เลย
?????????????
ไม่อยากบอกเลยว่า
แก๊งค์น้าถ่ายภาพ เป็นแก๊งค์เดียวกับ….แก๊งค์น้าผ้าซิ่น
*
*
พิทโธ่ พิทธัง
ก็ถ้าน้ายังไม่เคารพ “ความคิด” คนอื่นอย่างนี้
น้าๆ จะเอาอะไรมา “คิด” สร้างนิทรรศการดีๆ ให้ Kid “คิด” ได้หล่ะค่ะ
*
ปัดโธ่ (เว้ย) !!!!!!!!
กะแรกว่าจะเล่าเรื่องดีไซน์นิทรรศการเด็ดๆ ที่คุณสตีเฟนเล่าให้ฟัง
แต่พอบ่นแล้ว …ป้าก็ขอบ่นยาวเลยนะ
ขอโทษที
เดี๋ยวจะกลับมาเล่าเรื่อง Exhibition design ให้ฟังจริงๆ สักมื้อ
ตอนนี้ขอตัวก่อน
แสงแฟลชมันเข้าตาอ่ะ
ปล. ฝากขอบคุณคุณน้าคนข้างๆ ที่ยกกล้องถ่ายรูปยิงรัวตอนต้น
แต่พอเราขอร้องว่ามันรบกวน
น้าแกก็เก็บกล้อง (ไป 1 ราย) ด้วยดี
ขอบคุณจริงๆ นะคะ (ไม่ได้ประชด)
อีกหมายหนึ่งที่ต้องกล่าวเพิ่มคือ
การพูดถึง “ผ้าซิ่น” มิได้นัยถึงการดูถูก ดูแคลน
เพียงแต่เป็นการอธิบายภาพลักษณ์ที่พบเห็น
และเป็นความแตกต่างเชิงกายภาพที่ไม่พบบ่อยนักใน TCDC
ผู้เขียนเองก็นุ่ง “ผ้าซิ่น” เสมอ เมื่อสบโอกาสและเหมาะสม
ด้วยผ้าไทยเป็นภูมิปัญญาชั้นเลิศที่เหมาะกับอากาศบ้านเรา
เพียงแต่เมื่อนุ่งแล้วอาจจะต้องเคลื่อนไหวเป็นระบบระเบียบ
เลยไม่สะดวกนุ่งในวันเวลาต้องวิ่งกางแข่งกางขานัก
ดังนั้นการบ่นถึง “ความอาย” ที่พูดในหน้านี้
จะไม่เฉียดย่างไปที่รูปลักษณ์ หรือ “ผ้าซิ่น” ในดวงใจของผู้เขียนเลยแม้แต่น้อย
หากแต่มุ่งเน้นไปที่กริยา อาการ ซึ่งผ่านจากกระบวนการคิดภายในเท่านั้น
ที่อยากบ่นว่า…. ปัดโธ่…อีกครั้งหนึ่ง
55 จะตามมาอ่าน Project อภิมหาอลังการซะหน่อย เจอแก๊งค์ผ้าซิ่นไปเต็มๆ แต่อ่านแล้วก็เพลินอยู่ดี เพราะอินได้ใจกับเรื่องการถ่ายรูป (เกือบ) ตลอดเวลาของคนบ้านเรา ชาติอื่นเป็นไงไม่รู้ ชาติเรารู้เพราะเพื่อน (ที่ไม่สนิท 55) เป็นกันเยอะ ไปไหนด้วยแล้วก็อาย เวลาเดินช้อปตามแหล่งท่องเที่ยว บางร้านขายงานดีไซน์แถมแต่งร้านเก๋ไก๋ ถ้าไม่ได้แปะป้ายห้ามถ่ายรูป ก็เจอละ โพสต์ท่าตามมุมต่างๆ กับสินค้าสวย แล้วก็จากไป ขนาดไปวัดนั่งฟังพระ ยังมีคนถ่ายรูปใช้แฟลชเลยค่ะ พระบางรูปท่านก็อายุมากแล้ว ไม่ยักคิดว่าแสงแฟลชจะรบกวนท่าน เก็บภาพแต่ไม่รู้จะได้เก็บธรรมกันหรือเปล่า เฮ้อ!