ท่ามกลางเพลงที่เรารู้จักเป็นพันเป็นหมื่นเพลง
คุณเคยไหมว่าเดินอยู่ดีๆ ก็จะฮำเพลงนี้ออกมา
… ชีวิตฉันมีแต่หมาพาไป จะเดินหนใดมีหมานำ
ชีวิตฉันมีแต่หมานำ ฉันเดินก้าวตามตามหมาเดิน…
เพลง “คนกับหมา” ของพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
*
แม้จะไม่ได้ตาบอด…
แต่บ่อยครั้งยามไปเที่ยวทะเล ยามที่เราจะเดินเล่น
เรามักจะมี “หมาทะเล” ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ ออกมาเดินเล่นไปด้วย
บ้างก็เป็นของเจ้าของรีสอร์ท บ้างก็เป็นหมาจรจัดในละแวก
ที่แสนจะเจนจัดหนทาง
ด้วยเพราะเขาจะเดินนำเราไปเที่ยว โดยการวิ่งนำหน้าไป
แล้วหันกลับมาห่วงใยดูแลเป็นระยะๆ
ยามเมื่อเราหยุดเดินเหม่อมองฟ้านานไป
เขาจะควบสี่ขากลับมาอยู่ใกล้เราในระยะห่วงหาอาทร
สูดดมลมฟ้าแก้ขวยแก้เขินแล้วทิ้งหางตามาเป็นระยะไม่คลาดจากกัน
*
เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดกับคุณไหม?
*
ถามเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็จะพยักหน้าหงึกหงัก
เคย เคย เคย เคย
จนเรารับรู้ทั่วกันว่านี่คือหมาพันธุ์ “ทะเล”
*
เคยตั้งข้อสงสัยกับเพื่อนว่า…
ไม่รู้ว่า หมาพันธุ์ “ภูเขา” จะเป็นแบบนี้ไหม
????
*
เราเพิ่งกลับจาก “เลย” …เลยได้คำตอบนี้กลับมาด้วย
“หมาภูเขา” ก็เป็นเหมือนกัน!!!!!
บนถนนสายหมอกจางยามเช้าของด่านซ้าย-ภูเรือ
คนท้องถิ่นไม่ตื่นขึ้นมาตื่นเต้นกับหมอกยามเช้าเหมือนคนกรุงหรอก
เราเองแขวนป้าย “คนบ้าหมอก” ตัวเบ่อเร่อ เลยเห่อจะมาเดินถนนสายเปลี่ยวนี้แต่เช้า
และแล้ว…
เจ้าสีนวล “หมาภูเขา” ไร้นาม
แต่มีรอยจารึกเป็นแผลใหญ่หลังหูว่าแม้ตัวจะเล็กแต่คงสู้ไม่ถอย
เขาวิ่งมาจากใจกลางหมอกที่มุมใดมุมหนึ่งของภูเรือ
เพื่อจะมาหยุดจอดข้างตัวเราพร้อมมองหน้าคนสองอึดใจ
ก่อนจะพร้อมปฎิบัติหน้าที่เดินนำทางให้เรา
*
อายเนอะ ถ้าจะพูดว่า
“อุ่นใจจัง”
…แต่มันก็เป็นความจริง!!!
*
เขาปฎิบัติตามกฏหมานำทางทุกประการ จนน่าทำเข็มยกย่องเกียรติคุณ
แต่เจ้าสีนวลคงไม่อยากได้ … เราเลยสมนาคุณเป็นอาหารเช้าป้อนถึงปากแทน
*
หากมีสัตวแพทย์ หรือ จิตแพทย์สุนัขผ่านมา
ช่วยชี้ทางสว่างให้ทีนะคะว่า…
นี่คือนิสัยปกติของ “อ้ายม๋า” ทั่วๆ ไปหรือเปล่า
หรือเป็นเหตุเฉพาะสายพันธุ์หมาไทย (เท่าที่ประสบจะเป็นหมาไทย หรือพันธุ์หมาวัดทั่วไป)
หรือ “อ้ายม๋า” ตามแหล่งท่องเที่ยวได้เรียนรู้พฤติกรรมเหล่านี้
จากบรรพชนหมาและบอกต่อกันมาเพื่อให้ได้อาหารเช้าเป็นรางวัลตามกัน
*
สงสัยจัง? ใครรู้บอกที?
*
*
*
…………………………………………………………………………………………………………
ระหว่างรอคุณ Handsomenid ส่งรูป “อ้ายม๋า” จากภูฏานมา
เราก็ปะ collection “อ้ายม๋านำทาง” ที่เก็บๆ ไว้มาเป็นเครื่องยืนยัน
เจ้าสี่คิ้วนี่อยู่ที่กระบี่ ถูกแกล้งเขียนคิ้วหรือโกนคิ้วจนน่าสงสาร
แต่ก็อึด เดินกับเราได้เป็นกิโลๆ จนมาหมดแรงนอนเอาริมหาดนี่เอง
ป่านนี้เจ้าสี่คิ้วคงไปสวรรค์แล้ว เพราะเราไปเจอกันสองเดือนก่อน Tsunami
*
นังจิงโจ้ (นามสมมติ) แห่งเสม็ดวิลล์
พาเราเดินลัดเลาะจากชายหาดสู่ชายป่า ข้ามเขา ข้ามหาดอยู่ครึ่งวัน
กลับมาสลบทั้งคน ทั้งหมาเลย
*
คุณ “ปูอ้วน” ที่หัวปลีเลซี่บิช ปราณบุรี
เธอคือ concept ของคำว่า Lazy
เราเคยร่วมทางกันนิดหน่อย ด้วย morning walk ของเราทางเดียวกัน
แต่เธอไม่ยี่หระแขกสักเท่าไหร่ เดินได้ครึ่งทางก็กลับมานอนอิงหมอนหน้าบ้าน
เย้ย (และแย่งหมอน) เราซะอย่างนั้น
*
ส่วนนี่คือโฉมหน้าน้องหมาภูเขาภูฏาน ที่นำทางคุณ handsomeNID บนเขาสูงชัน
และได้รับทานอาหารกลางวัน (เจ)เป็นของรางวัล
รู้สึกเหมือนกันไหมคะว่า…หน้าตา “เจ้าน้ำตาล” เนี้ย เค้าดูภูฏ๊าน ภูฏาน
*
ใครอยากร่วมขบวนส่งภาพ “อ้ายม๋านำทาง” บอกมานะคะ จะได้เปิดสมาคมหน้าม๋ากัน
หมาภูฏานก็เป็น วิ่งลงเขาตามมาตั้งครึ่งทางแค่ให้ข้าวกับผักกินไปไหน่อยเดียว เขาก็ชันและสูงมากจนสงสัยว่ามันขึ้นไปได้ไงวะ
จิงเหรอนิด!!
โอเคเป็นอีกหน่วยงานวิจัยของเราว่า
หมาภูเขานั้นก็ต้อนรับแขกเหมือนกัน
มีรูปน้องหมาภูฏานตัวนั้นไหม ขอยลโฉมหน่อยดิ
เดี๋ยวจะลงเอาในหน้านี้เป็น collection “อ้ายม๋า” เสียหน่อยดีไหม?
http://handsomenid.multiply.com/photos/album/16/8_Days_in_Druk_Yul_12_-_20_April_2008_Part1-Paro_Taktshang_Goemba#28
ตัวนี้แหละ มันจะเดินนำหน้าเวลาเราเดินลง เหมือนคอยบอกว่า เฮียทางนั้นลื่นนะ ตามข้อยมาดีกว่าทางนี้สบายกว่า…
เราจากกันตอนฉันแวะอึระหว่างทาง ออกมาอีกทีน้องเค้าคงกลับขึ้นเขาไปแล้ว
โอ้ยชอบ! ชอบฟังเรื่องหมาหมา ใครมีเอามาเล่าอีก…เล่าอีกนะ
อ่านแล้วรู้สึกดี แปลกจังที่เข้ามาตั้งหลายทีแต่เพิ่งจะเห็นเรื่องนี้ แหมตาถั่วจริงๆ เลยเรา
ก็เพิ่งรู้ว่าหมามันเป็นแบบนี้ทั่วประเทศใจดีกับมนุษย์ทุกคน ไอ้เราก็หลงดีใจนึกว่าที่หมามาอี๋อ๋อกับเราเพราะหลงไหลแอบมีใจให้เราซะอีก เฮ้อ!
พี่ก็รู้สึกเหมือนเรโกะนะ ถ้าไม่ได้คุยกับเพื่อน
นึกว่าเรามีชะตาต้องตรงกันกับหมา
ที่ไหนได้….
5 5 5 5